Sentimental

  Przywiązuję się. I to bardzo. Od zawsze ciężko mi było pozbyć się rzeczy, które wiele dla mnie znaczyły, które ktoś mi kiedyś podarował. Które po prostu były ze mną przez wiele lat. 

Nie potrafię tak po prostu czegoś wyrzucić, pozbyć się z łatwością bez mrugnięcia powieką. 

Nie wyobrażam sobie wywalić na śmieci moich wspomnienia z dzieciństwa, coś, co zawsze trzymałam ze sobą. Może brzmi to dziecinnie, ale taka prawda, wszystkie moje zabawki są dla mnie ważne w jakiś sposób i nie czułabym się na siłach wrzucić je na zawsze do zniszczenia, nawet jeśli są zniszczone, stare, i nie bawiłam się nimi od lat.

Ostatnio miałam robiony remont pokoju (post pojawi się na dniach), dlatego musiałam pożegnać się ze jego starym wizerunkiem. Był to czas porządkowania rzeczy, ale także wspomnień, niektóre przedmioty ukryłam wewnątrz szafy, pod łóżkiem, ale nadal pozostało wiele, na które nie było miejsca. I co tu zrobić? Miałam wybierać te, które są ważne i ważniejsze? To był cios dopiero. Nie umiem sobie wyobrazić, że musiałam stanąć pod ścianą i segregować je. Ale musiałam. 

I tak też zrobiłam, ponieważ wrzuciłam niektóre (głównie zniszczone zabawki) do wielkiego worka i czekały na werdykt. 

Muszę Wam przyznać, że chociaż na zewnątrz wyglądałam, jakby był mi obojętny ich przyszły los, wewnątrz toczyłam walkę z myślami. Wrzucić je na strych? A może kompletnie się ich pozbyć? 

Oddać komuś? I to była najlepsza decyzja, wiadomo iż nie wiemy czy z nowymi opiekunami będą miały tak samo dobrze, ale przecież musimy ruszyć do przodu, dziećmi wiecznie nie będziemy. 

Ważna jest dla mnie każda kartka, każdy skrawek papieru (pewnie dlatego mam zawsze bałagan, badum.), nawet walentynka z podstawówki gdzieś się zachowała i nie żałuję, ze to wszystko zostawiłam, Chcę Wam powiedzieć, ze warto przechowywać wspomnienia włożyć je do kartonu, pudełka i ukryć gdzieś w domu, bo wiadomo, że kiedyś je znajdziemy, ale nie można zostawić wszystkiego. Dlatego część swoich zabawek oddaję potrzebującym dzieciom, które nie mogą sobie na nie pozwolić, stare ubrania, które gdzieś z dzieciństwa mi zostały również- uwierzcie mi, że to dobry gest. Mam tez sporo bajek w postaci książek, które można oddać do biedniejszych bibliotek, szkół,  czy też domów dziecka. 

Zachęcam do tego, aby zrobić sobie kiedyś taki research- zostawić sentyment w swoim sercu, bo on zawsze zostanie z Wami, ale jednocześnie uszczęśliwić tym innych. 

A Wy co myślicie o pozbywaniu się ważnych dla Nas rzeczy?