Starożytny rym współczesnego świata

Moros Aurory

Prądem pieszczony głos mój dotykasz, 

strunami gładzisz me płuca.

Kołysząc wargami  ust, zmysłów dosięgasz,

zakręcasz w dwie strony do ucha.

Lecz cóż to się dzieje?

Nie czuję zapachu, oddechu na szyi jest brak.

Z tęczówki, siatkówki powiekę zamykasz, w źrenicy pozostał ślad.

Malujesz paznokciem ,w rozumie patykiem,

wśród rzymskich piasków w lecie.

A wiatr ten lipcowy wędrując spokojnie,

rozpływa się w nieba fiolecie..

Auroro*, gdzie jesteś? Nie słyszysz wołania?

Gdy prądem pieszczony głos mój dotykania..

Sznurujesz kolibry oddechem muskania, 

nie słychać lamentów i łkania.

Na wznak położony twój brat Sol*, już znika.

Nadziei nie widzę ja w tobie.

Na zawsze twa Luna* me serce przytłacza, 

w diademie, rozpaczy, okowie. 

22XI2017

*Moros-w greckiej mitologii oznacza los, fatum przeznaczone śmiertelnikom.

 Aurora- z mitologii rzymskiej boginii brzasku i świtu, nowego dnia.

 Luna- z mitologii rzymskiej bogini Księzyca, 

 Sol- z mitologii rzymskiej bóg Słońca (święto obchodzone 8 sierpnia!)

Panteon w Rzymie

Krótko mówiąc, chciałam podzielić się z wami moim wierszem, który napisałam pewnego listopadowego wieczora minionego roku.  Nawiązuje on do mitologii, którą uwielbiam i nie mogłam się oprzeć, by nie użyć jej w moim amatorskim tworze. Nie będę ukrywać, że brzmi on lekko patetycznie, jednak próbowałam oddać wszelkie emocje i opisać pewną sytację w jednej metaforze. Sytuacja niezwykle przykra, ale za to przypomina mi ona przepiekny Rzym i świątynię Panteon w całej okazałości.
Kiedy zamykam oczy i przywołuję widok opisany wyżej, pocieszam się odzwieciedleniem antycznych świątyń. Widzę w nich siebie, oddawającą czci bóstwom, i składającą "modły" w postaci tych kilku wersów. Pisząc go, czułam, że mój los się dopełnił i będę już na zawsze  uwięziona między Sol a Luną, przygnieciona przez porażki mego życia i inne niepowodzenia.
Tytułowy moros jest nam bardzo bliski, zdaje się zapowiadać najlepsze chwile, jednak nagle sprawa przybiera innego tempa.
Myślę, ze każdy w swoim zyciu napisał jakiś depresyjny wiersz, mój wprawdzie nie jest  stricte depresyjny, ale zmusza mnie do refleksji i do stwierdzenia, że upadek ludzkości jest nieuchronny, a wszystko, co kochamy kiedyś zgaśnie (podobnie jak Sol).
Natomiast majestat starożytnych jest o wiele potężniejszy, on przetrwał tysiące lat, jest nieskończony i niezapomniany, wciąż podziwiany. Widział bitwy, zgubę naszych dusz. Kiedy my walczymy, on się przygląda, my walczymy o coś i tracimy, a słońce nad nami znika, rozpływa się. Ludzie rozkładają się na cząstki, ale te budowle? Nad nimi czuwa Aurora. My możemy jej już nie zobaczyć.
Także, Auroro gdzie jesteś?
Ludzie szukają w tobie ukojenia, a ty nas zostawiasz na lodzie...

Możecie wyrazić swoją opinię. Jak byście go zinterpretowali? Jego cechą jest fakt, że może dotyczyć praktycznie wszystkiego w zależności od tego, jak wy sami go przeanalizujecie i o czym w danej chwili pomyślicie. 
Pozdrawiam Was serdecznie, żeby Sol i Aurora was nigdy nie opuścili!

Lipcowa